Nεότερα για τις φαρμακευτικές αλλεργίες

-Οι  φαρμακευτικές αλλεργικές αντιδράσεις στο 80% είναι δοσοεξαρτώμενες. Οι 

περισσότερες άμεσες  αντιδράσεις είναι στις πρώτες 6 ώρες ενώ μπορούν να εμφανιστούν και δύο εβδομάδες μετά την έναρξη της θεραπείας.Αποτελούν όμως μόνο το 10% των συνολικών ανεπιθύμητων αντιδράσεων των φαρμάκων και μόνο το 2,5% χρήζει νοσηλείας.

-Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι  Ιοί όπως CMV, EBV μπορούν να συμβάλλουν στην εμφάνιση αλλεργικών αντιδράσεων κατα την χορήγηση φαρμάκων όπως αντιβιοτικών. Αυτός είναι και ο λόγος που αμφισβητούνται  πλέον οι ταμπέλες για αλλεργίες. Το 82% των ανθρώπων που εμφάνισαν αλλεργία σε κάποιο φάρμακο αποδείχτηκε ότι περνούσαν ταυτόχρονα και κάποια ιογενή λοίμωξη.  

-Δεν υπάρχει κληρονομικότητα στην αλλεργία!!!!! 

-Υπάρχει ευαισθητοποίηση από τον μητρικό θηλασμό? Οι απόψεις διίστανται. 

-Πώς αντιδρούμε. Πρώτα γίνεται διακοπή του φαρμάκου και αλλαγή κατηγορίας. Δεύτερον χρήση αντιισταμινικών .Μην ξεχνάμε 6-8 ώρες μετά από μια βελτίωση μπορεί να έχουμε μια νέα επιδείνωση. Τρίτον καταγραφή της κίτρινης κάρτας. Τέταρτον προσπάθεια απόδειξης της αλλεργίας 1-6 μήνες μετά είτε με δερματικά τεστ είτε με δοκιμασία πρόκλησης από  παίδο-αλλεργιολόγο. 

-Δεν υπάρχει τεστ  να προβλέπει την  αλλεργία. 

-Μύθος η αλλεργία από διασταυρούμενη αντίδραση στις κεφαλοσπορίνες λόγω αλλεργίας στην πενικιλίνη. Αφορά μόνο το 4-10%. 

-Nα ενημερώνονται οι γονείς ότι μετά την πρόκληση μπορεί ένα 2-7% να επανεμφανίσει αλλεργία.

Ο αιμορραγικός πυρετός Έμπολα (Ebola), ένας φίλος απο τα παλιά.

Η πρώτη μας γνωριμία με τον ιό έγινε το 1976. Από τότε μέχρι τώρα έχουν αναφερθεί δύο επιδημίες. Όμως η γενιά μας για άλλη μια φορά είναι τυχερή γιατί η τωρινή επιδημία έχει την μεγαλύτερη θνητότητα (50%). Αυτό οφείλεται όχι σε κάποια ιδιαιτερότητα του ιού αλλά κυρίως στις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες των χωρών που ενδημεί.

Μεταφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω επαφής με αίμα ή εκκρίσεις ασθενών (πχ σάλιο, ούρα κλπ). Παρόλο που είναι θανατηφόρος ιός, ο φορέας της είναι ένα από τα ομορφότερα ζώα, η νυχτερίδα, η οποία αποτελεί ρεζερβουάρ για τους πιο θανατηφόρους ιούς όπως SARS, MERS. Πώς να μην την αγαπάς. Επιβιώνει ελεύθερο στην ατμόσφαιρα μέχρι και 6 ημέρες σε κλίματα με υψηλή υγρασία, ενώ στα ξηρά κλίματα επιβιώνει μόνο 1 ημέρα. Ευτυχώς που στην Πρέβεζα δεν έχουμε υγρασία.

Από την ώρα που θα εγκατασταθεί στον οργανισμό του ανθρώπου μέχρι και την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων μπορεί να περάσουν από 2 έως και 21 ημέρες. Κλινικά ξεκινάει με εικόνα Γρίπης και εξελίσσεται με αιμορραγικά στοιχεία, πολυοργανική ανεπάρκεια, διάχυτη ενδοαγγειακή πήξη, σπασμοί, κώμα, θάνατο. Διαγνωστικά, το γρηγορότερο που μπορεί να ταυτοποιηθεί στο αίμα του ασθενή, είναι μια ημέρα πριν την εμφάνιση των συμπτωμάτων.

Μέχρι τώρα έχουμε 16 περιστατικά στην Ευρώπη.

Κλινικά κριτήρια για πιθανή νόσο:

• Θ>38,6  και
• Γριπώδη συνδρομή  και
• ιστορικό επαφής με γνωστό φορέα τις τελευταίες 21 ημέρες ή επαφή με νυχτερίδα ή επίσκεψη σε ενδημική περιοχή.( Η επίσκεψή σε περιοχή που ενδημεί θεωρείται χαμηλού κινδύνου.)

Δοκιμάζονται αρκετά φάρμακα αλλά δυστυχώς χωρίς κάποια επιτυχία.

Το εμβόλιο ακόμα αναζητείται.

 Η ελπίδα για περιορισμό της νόσου ξεκινάει όταν θα είμαστε σε θέση να ελέγχουμε υπο περιορισμό το 70% των περιστατικών. Στην παρούσα φάση βρισκόμαστε στο 18-40 %. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Χρόνιο Νόσημα και Ελληνική Οικογένεια.

Είναι δύσκολο πλέον να φεύγεις ενθουσιασμένος από ένα συνέδριο. Χρειάζεται πρωτοτυπία, γρήγορο λόγο, ξεκάθαρες θέσεις. Οι "Παιδιατρικές ημέρες" ήταν τουλάχιστον πρωτότυπες.

Παρουσίασαν με τον πιο αντικειμενικό τρόπο πώς βιώνουν οι οικογένειες τα χρόνια νοσήματα. Έδωσαν τον λόγο στους γονείς! Εντυπωσιακά απρόσμενα και εντόνως αμήχανα διαπιστώνεις τις επιπτώσεις του λόγου, των πράξεων και των παραλήψεων μας στην ψυχοσύνθεση των γονέων.

Πρώτα μίλησε μητέρα με παιδί που πάσχει από Κυστική Ίνωση. Μια χρόνια νόσος που ο μέσος όρος ζωής ήταν τα 12 χρόνια ενώ τώρα το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών περνάνε την 6η δεκαετία ζωής. Η επιδείνωση της πλέον, με την υπάρχουσα θεραπεία θεωρείται αποτέλεσμα αμέλειας του ασθενή. Ξεκίνησε λοιπόν αναφερόμενη πόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να βάλεις σε πρόγραμμα ένα μικρό παιδί, όταν αυτό απαιτεί:

-Σίτιση 150% των συνιστώμενων θερμίδων.

-Συνολική θεραπεία 6 ώρες το 24ώρο.

-Πολυήμερες νοσηλείες.

-Πολλές εργαστηριακές και θεραπευτικές επεμβατικές πράξεις.

Μίλησε για την εφηβική αμφισβήτηση της πραγματικότητας που έφερε μόνο επιπλοκές στην υγεία και στην ποιότητα ζωής του, μέχρι την ηλικιακή και πνευματική του ωρίμανση  όπου και ανέλαβε από μόνος την διαχείριση της ζωής του.

Κατόπιν μίλησαν γονείς που το παιδί τους έπασχε από Σακχαρώδη Διαβήτη. Η ασθένεια με τις περισσότερες απορίες από την πλευρά των γονέων και την καλύτερη πρόγνωση όταν ο έλεγχος περνάει στα χέρια του ασθενή. Στην ομιλία τους παρουσίασαν το μεγάλο πρόβλημα με το σχολείο. Δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί με κατάλληλη ενημέρωση τόσο για τον χειρισμό του ασθενή όσο και τον άλλων παιδιών απέναντι του. Μηδενική είναι και η εκπαίδευση τους  για την αντιμετώπιση μιας υπογλυκαιμίας. Το κακό όμως είναι οτι μηδενική είναι και η επιθυμία τους να συνεργαστούν. Δεν θέλουν καμία ευθύνη παραπάνω από αυτές που τους αναλογούν, όπου στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα είναι αναμφισβήτητα πολλές.

Αργότερα ήταν η σειρά μιας μητέρας που το παιδί της έπασχε από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Μια μητέρα που τελικά κατάφερε να φέρει στη ζωή το παιδί της για δεύτερη φορά δίνοντας του το νεφρό της. Παρουσίασε την αναγκαιότητα που υπάρχει στα χρόνια νοήματα για συνεργασία πολλών ειδικοτήτων θεωρώντας οτι αυτό έσωσε το παιδί της.

Τελευταία μίλησε μια μητέρα με παιδί που είχε κακοήθεια. Οι κακοήθειες παραμένουν μόνο το 0,8% και 3 στους 4 θεραπεύονται. Δυστυχώς όμως όχι αυτό το παιδί. Ο λόγος της απλός και βροντερός. Γιατί να είναι όλα τόσο σιωπηλά, γιατί να βρίσκω βοήθεια μόνο από εθελοντικές οργανώσεις, γιατί να νιώθω μόνη μου. Πώς να χειριστώ το άρρωστο παιδί μου, πώς να χειριστώ τον σύζυγο μου, πώς να χειριστώ το υγιές παιδί μου, πώς να χειριστώ την ζωή μου. Όταν η Ελλάδα είναι ,μαζί με άλλες δύο χώρες, οι μόνες που δεν πραγματοποιούν επίσημη καταγραφή των περιστατικών με κακοήθειες, είναι λογικά αδιανόητο να πρωτοστατήσει στην δημιουργία ενός κοινωνικο-ιατρικού πλαισίου μέσα στο οποίο αυτόματα θα εντάσσεται κάθε νέος ασθενής όπου θα καθοδηγείται σε όλα τα επίπεδά της ζωής του.

Υπάρχουν στιγμές που συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται μια κοινωνία που το παιδί με χρόνιο νόσημα θα μπορεί να δέχεται την θεραπεία στο σπίτι του, οι γονείς να εμπιστεύονται τους δασκάλους οτι θα εφαρμόσουν χωρίς δεύτερη σκέψη οποιαδήποτε θεραπευτική πράξη στο παιδί τους όπως θα έκαναν στο δικό τους, οι Ιατροί να αντιληφθούν και να αποδεχτούν την εξάλειψη της αυθεντίας στην εποχή της ενημέρωσης και να συνεργαστούν με  όσο γίνεται περισσότερες ειδικότητες για την κοινή αντιμετώπιση ενός περιστατικού και ξαφνικά νιώθεις τόσο … ένοχος.

Άσθμα. Νεότερα στη ... φιλοσοφική του προσέγγιση.

Σήμερα, στην εποχή της τεχνολογίας και της δικτύωσης, ενώ περιμέναμε τα πράγματα συνεχώς να απλοποιούνται, η ζωή μας τονίζει συνεχώς την αιτία που την κάνει τόσο μοναδική. Η ποικιλία, η διαφορετικότητα, η αδυναμία να την βάλεις σε καλούπια και κανόνες.

Έτσι και στη Ιατρική. Κάτω απο τα συνεχή νέα ιατρικά δεδομένα για το Άσθμα, καταλήγουμε οτι πρόκειται για μια εντελώς ανομοιογενή νόσο τόσο ώς προς την εκδήλωση της στον κάθε ασθενή όσο και στην πορεία της κατα την θεραπεία. Αναγκαίος ο διαχωρισμός των ασθενών σύμφωνα με τον φαινότυπο.

Φαινότυπος άσθματος. Με απλά λόγια τα κλινικά χαρακτηριστικά, τα εμφανή συμπτώματα του κάθε ασθενούς με άσθμα, που δεν είναι ίδια για όλους. Προσπαθούμε λοιπόν με βάση το ιστορικό τους, την συμπτωματολογία και το περιβάλλον που ζούν, να κατατάξουμε τους ασθενείς σε ομάδες φαινοτύπων του Άσθματος που αργότερα, σε βάθος χρόνου, με εργαστηριακή ταυτοποίηση, να ανακαλύψουμε τον παθοφυσιολογικό μηχανισμό που οδηγεί τον ασθενή να παρουσιάζει τα ανάλογα συμπτώματα και έτσι να οδηγηθούμε στο ζητούμενο της Ιατρικής επιστήμης, να προσφέρουμε αιτιολογική θεραπεία και όχι συμπτωματική, εξατομικευμένη και όχι γενική.

Μέχρι να γίνει αυτό, σήμερα, όλοι ασχολούνται με το ερώτημα της δημιουργίας: Το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό... Η λοίμωξη το Άσθμα ή το Άσθμα την λοίμωξη. Οι μελέτες δείχνουν οτι πιθανόν με μία λοίμωξη που έχει οδηγήσει σε άσθμα, το παιδί για τους επόμενους 4-6 μήνες ζωής παρουσιάζει μια ευαισθησία στο αναπνευστικό του.Όμως η χρονιότητα του άσθματος πιθανολογείται οτι είναι κάτι κληρονομικό με πολλά γονίδια να έχουν χρεωθεί την εμφάνιση του.

Σημείωση: Η διάγνωση Άσθμα δεν πρέπει ποτέ να αναφέρεται σε ηλικία κάτω των 5 χρονών. (Παλαιότερα μιλούσαμε άνω των 2 χρονών).

Διάνοιξη Φίμωσης; Ποτέ όσο ο Foreskin Man είναι εδώ.

Μια νέα εποχή ανατέλλει, η εποχή του Foreskin man

Απογοητευμένος απο την αποτυχία της κοινωνίας να προστατέψει τους πιό ευάλωτους πολίτες της, τα βρέφη, ο Foreskin Man ανέλαβε προσωπικά την προστασία τους απο την κακοποίηση των γεννετικών τους οργάνων.

Βοηθούμενος απο υπερφυσικές δυνάμεις, πετάει πάνω απο την πόλη προσπαθώντας να εμποδίσει τις εγκληματικές πράξεις απέναντι στο "ευαίσθητο" σημείο κάθε αγοριού.

Μα ποιός στο καλό είναι ο Foreskin Man, αναφωνεί ο κόσμος.

Είναι ο ήρωας που πήρε το όνομα του απο την Πόσθη. Το δέρμα που δημιουργείται στον πέμπτο μήνα της ενδομήτριας ζωής και καλύπτει τελείως τη βάλανο με την οποία και συμφύεται με πολύστιβο πλακώδες επιθήλιο. Είναι ενωμένα ως άγουρο φρούτο. Σταδιακά σχηματίζονται μικρά κενά διαστήματα μεταξύ της πόσθης και της βαλάνου που στη συνέχεια ενώνονται το ένα με το άλλο, διαχωρίζοντας τελείως την πόσθη από τη βάλανο. Μια διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι και την ηλικία των 16 ετών.

Κατά την γέννηση η πόσθη τραβιέται προς τα κάτω αποκαλύπτοντας τη βάλανο μόνο σε ένα ποσοστό 4% των παιδιών. Έως την ηλικία των 6 μηνών η πόσθη τραβιέται τελείως προς τα κάτω σε ένα ποσοστό 20% των αγοριών. Μέχρι την ηλικία των 3 ετών 10% των αγοριών έχουν ακόμη πόσθη η οποία δεν μπορεί να τραβηχτεί προς τα κάτω. Στην ηλικία των 6 ετών παραμένει ένα 8% με δυσκολία στο κατέβασμα, ενώ στην ηλικία των 16 ετών το ποσοστό αυτό πέφτει στο 1%. Σχεδόν σε όλα τα αγόρια μέχρι την ηλικία των 17 ετών η πόσθη έχει ανοίξει κανονικά.

Και τί επιδιώκει αυτός ο Σούπερ Ήρωας?

Θέλει να διορθώσουμε ένα συνηθισμένο λάθος στην εξέταση των γεννετικών οργάνων στα μωρά.Τραβάμε την Πόσθη περιφερικά προς τα εμας και όχι προς την βάση.Με αυτόν τον τρόπο πιστοποιούμαι αν ο δακτύλιος της ακροποσθίας είναι αρκετά φαρδύς ώστε να μην εμποδίζει την ούρηση. Δέν κατεβάζουμε την πόσθη στο μπάνιο ή στην αλλαγή της πάνας. 

Το σύνθημα του είναι : Δέν πειράζουμε ξένη ιδιοκτησία.

Δέν υπάρχει κανένα όφελος απο την διάνοιξη που εφαρμόζεται αλλα και συστήνεται τόσα χρόνια?

Βεβαίως και υπάρχει. Στις 100 διανοίξεις προλαμβάνουμε μία περίπτωση ουρολοίμωξης. Στατιστικά λοιπόν, δεν έχει καμία ένδειξη να αποτελέσει πράξη ρουτίνας.

Και σε ποιές περιπτώσεις είναι αναγκαία?

Η αδυναμία αποκάλυψης της βαλάνου (κλειστή ακροποσθία) οφείλεται σε βαλανοποσθικές συμφύσεις, στενή ακροποσθία και ξηρωτική βαλανίτιδα. Η στενή ακροποσθία και οι βαλανοποσθικές συμφύσεις είναι καταστάσεις φυσιολογικές και μέχρι την έναρξη της εφηβείας περιμένουμε την αυτόματη διεύρυνση της ακροποσθίας, ενώ η ξηρωτική βαλανίτις αναπτύσσεται κατά κανόνα μετά τα πέντε χρόνια και είναι η μόνη αιτία της κλειστής ακροποσθίας όπου η παραπομπή σε χειρουργό είναι αναγκαία. Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι η εφαρμογή της θεραπείας με στεροειδή παρουσιάζει, στις τελευταίες μελέτες , συχνές υποτροπές.

Θα τα καταφέρει ο ήρωας μας?

Στην επαρχιακή Ελλάδα της οικονομικής ύφεσης και των προκαταλήψεων όπου η γνώμη της "γιαγιάς" αποτελεί τον κρυπτονίτη κάθε επιστημονικής "υπερφυσικής" δύναμης, η αποτυχία του είναι πέρα του δεδομένου. Η μοναδική ελπίδα των μωρών, είναι η συνεχή αναζήτηση απο τους νέους γονείς της "λογικής", επιστημονικής, εξήγησης για κάθε τί που αφορά τα παιδιά τους. Αλλα και πάλι......

Μολυνσματική Τέρμινθος

Η μολυσματική τέρμινθος είναι μία συχνή ιογενής πάθηση που προσβάλλει το δέρμα. Μπορεί να επηρεάσει άτομα κάθε ηλικίας αλλά προσβάλλει κατά κύριο λόγο παιδιά. Η ηλικία που εμφανίζεται πιο συχνά είναι μεταξύ ενός και 10 ετών.

·Στο 25% παρουσιάζει και άλλο μέλος της οικογένειας.

·Στο 38% συνυπάρχουν και στοιχεία ατοπικής δερματίτιδας.

Δεν απαιτεί πάντα αντιμετώπιση.

Ο ιός της μολυσματικής τερμίνθου ανήκει στην οικογένεια των poxvirus και ονομάζεται Molluscum Contagiosum Virus (MCV). Αποικεί μόνο τον άνθρωπο.

Συμπτώματα

Οι βλάβες της μολυσματικής τερμίνθου είναι μικρά σπυράκια, μεγέθους 1-10 χιλιοστών που μοιάζουν με ογκίδια τα οποία δεν σπάνε καθώς το περιεχόμενό τους δεν είναι υγρό αλλά μια στερεή άσπρη μπαλίτσα.

Μέσα σε 6-9 µήνες οι βλατίδες υποχωρούν (αυτοΐαση), αλλά µερικές φορές επιµένουν για χρόνια. Κάθε σπυράκι ζει περίπου δύο µήνες, αλλά λόγω της µεταδοτικότητας από το ένα σηµείο στο άλλο στο ίδιο άτοµο, η πάθηση µπορεί να διαρκέσει µέχρι και δύο χρόνια. Λόγω της εύκολης µετάδοσης µε αυτοενοφθαλµισµό στον ίδιο οργανισµό –ειδικά όταν το παιδί πάσχει από ατοπική δερµατίτιδα– αλλά και σε άλλα παιδιά, καλό είναι να γίνεται θεραπεία.

Θεραπεία

 Η διάγνωση δεν είναι δύσκολη και σε αρκετές περιπτώσεις η θεραπεία δεν είναι αναγκαία, καθώς η νόσος υποχωρεί από μόνη της και δεν αφήνει ουλές (ο οργανισμός αναπτύσσει αντισώματα στον ιό). Αν οι κηλίδες αρχίσουν να ερεθίζονται ή να πληγιάζουν, ο γιατρός μπορεί να συστήσει ελαφρές κρέμες κορτιζόνης, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος επιδείνωσης. Οι αντιβιωτικές αλλοιφές με Μουπιρισίνη και Φουσιδικό Οξύ χρησιμοποιούνται πλεόν ως θεραπεία ωστε να αποφεύγονται επώδυνες μέθοδοι απομάκρυνσης.

Επιφανειακά Αιμαγγειώματα.

· Η συτηματική χορήγηση των b-blockers ξεκίνησε να παρουσιάζει υποτροπές και 9 μήνες μετά.

· Το Timolol gel τοπικά, αναφέρεται, στις πρώτες μελέτες που εμφανίστηκαν, ως ενναλακτική λύση αντιμετώπισης για τα επιφανειακά αιμαγγειώματα με σημαντική βελτίωση , όταν η αγωγή ξεκινάει τους πρώτους 6 μήνες.Οι μελέτες συνεχίζονται.