Γνωμικό

" Η ουσία της ζωής είναι η εξέλιξη μέσα απο την διερεύνηση με ελεύθερο μυαλό και αυτό το διασφαλίζει η παρουσία του απείρου." Ανώνυμος.

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Nεότερα για τις φαρμακευτικές αλλεργίες

-Οι  φαρμακευτικές αλλεργικές αντιδράσεις στο 80% είναι δοσοεξαρτώμενες. Οι 
περισσότερες άμεσες  αντιδράσεις είναι στις πρώτες 6 ώρες ενώ μπορούν να εμφανιστούν και δύο εβδομάδες μετά την έναρξη της θεραπείας.Αποτελούν όμως μόνο το 10% των συνολικών ανεπιθύμητων αντιδράσεων των φαρμάκων και μόνο το 2,5% χρήζει νοσηλείας.

-Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι  Ιοί όπως CMV, EBV μπορούν να συμβάλλουν στην εμφάνιση αλλεργικών αντιδράσεων κατα την χορήγηση φαρμάκων όπως αντιβιοτικών. Αυτός είναι και ο λόγος που αμφισβητούνται  πλέον οι ταμπέλες για αλλεργίες. Το 82% των ανθρώπων που εμφάνισαν αλλεργία σε κάποιο φάρμακο αποδείχτηκε ότι περνούσαν ταυτόχρονα και κάποια ιογενή λοίμωξη.  

-Δεν υπάρχει κληρονομικότητα στην αλλεργία!!!!! 

-Υπάρχει ευαισθητοποίηση από τον μητρικό θηλασμό? Οι απόψεις διίστανται. 

-Πώς αντιδρούμε. Πρώτα γίνεται διακοπή του φαρμάκου και αλλαγή κατηγορίας. Δεύτερον χρήση αντιισταμινικών .Μην ξεχνάμε 6-8 ώρες μετά από μια βελτίωση μπορεί να έχουμε μια νέα επιδείνωση. Τρίτον καταγραφή της κίτρινης κάρτας. Τέταρτον προσπάθεια απόδειξης της αλλεργίας 1-6 μήνες μετά είτε με δερματικά τεστ είτε με δοκιμασία πρόκλησης από  παίδο-αλλεργιολόγο. 

-Δεν υπάρχει τεστ  να προβλέπει την  αλλεργία. 

-Μύθος η αλλεργία από διασταυρούμενη αντίδραση στις κεφαλοσπορίνες λόγω αλλεργίας στην πενικιλίνη. Αφορά μόνο το 4-10%. 

-Nα ενημερώνονται οι γονείς ότι μετά την πρόκληση μπορεί ένα 2-7% να επανεμφανίσει αλλεργία.

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Ο αιμορραγικός πυρετός Έμπολα (Ebola), ένας φίλος απο τα παλιά.


Η πρώτη μας γνωριμία με τον ιό έγινε το 1976. Από τότε μέχρι τώρα έχουν αναφερθεί δύο επιδημίες. Όμως η γενιά μας για άλλη μια φορά είναι τυχερή γιατί η τωρινή επιδημία έχει την μεγαλύτερη θνητότητα (50%). Αυτό οφείλεται όχι σε κάποια ιδιαιτερότητα του ιού αλλά κυρίως στις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες των χωρών που ενδημεί.

Μεταφέρεται από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω επαφής με αίμα ή εκκρίσεις ασθενών (πχ σάλιο, ούρα κλπ). Παρόλο που είναι θανατηφόρος ιός, ο φορέας της είναι ένα από τα ομορφότερα ζώα, η νυχτερίδα, η οποία αποτελεί ρεζερβουάρ για τους πιο θανατηφόρους ιούς όπως SARS, MERS. Πώς να μην την αγαπάς. Επιβιώνει ελεύθερο στην ατμόσφαιρα μέχρι και 6 ημέρες σε κλίματα με υψηλή υγρασία, ενώ στα ξηρά κλίματα επιβιώνει μόνο 1 ημέρα. Ευτυχώς που στην Πρέβεζα δεν έχουμε υγρασία.

Από την ώρα που θα εγκατασταθεί στον οργανισμό του ανθρώπου μέχρι και την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων μπορεί να περάσουν από 2 έως και 21 ημέρες. Κλινικά ξεκινάει με εικόνα Γρίπης και εξελίσσεται με αιμορραγικά στοιχεία, πολυοργανική ανεπάρκεια, διάχυτη ενδοαγγειακή πήξη, σπασμοί, κώμα, θάνατο. Διαγνωστικά, το γρηγορότερο που μπορεί να ταυτοποιηθεί στο αίμα του ασθενή, είναι μια ημέρα πριν την εμφάνιση των συμπτωμάτων.

Μέχρι τώρα έχουμε 16 περιστατικά στην Ευρώπη.

Κλινικά κριτήρια για πιθανή νόσο:

  • Θ>38,6  και
  • Γριπώδη συνδρομή  και
  • ιστορικό επαφής με γνωστό φορέα τις τελευταίες 21 ημέρες ή επαφή με νυχτερίδα ή επίσκεψη σε ενδημική περιοχή.( Η επίσκεψή σε περιοχή που ενδημεί θεωρείται χαμηλού κινδύνου.)

Δοκιμάζονται αρκετά φάρμακα αλλά δυστυχώς χωρίς κάποια επιτυχία.

Το εμβόλιο ακόμα αναζητείται.

 Η ελπίδα για περιορισμό της νόσου ξεκινάει όταν θα είμαστε σε θέση να ελέγχουμε υπο περιορισμό το 70% των περιστατικών. Στην παρούσα φάση βρισκόμαστε στο 18-40 %. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Χρόνιο Νόσημα και Ελληνική Οικογένεια.




Είναι δύσκολο πλέον να φεύγεις ενθουσιασμένος από ένα συνέδριο. Χρειάζεται πρωτοτυπία, γρήγορο λόγο, ξεκάθαρες θέσεις. Οι "Παιδιατρικές ημέρες" ήταν τουλάχιστον πρωτότυπες.


Παρουσίασαν με τον πιο αντικειμενικό τρόπο πώς βιώνουν οι οικογένειες τα χρόνια νοσήματα. Έδωσαν τον λόγο στους γονείς! Εντυπωσιακά απρόσμενα και εντόνως αμήχανα διαπιστώνεις τις επιπτώσεις του λόγου, των πράξεων και των παραλήψεων μας στην ψυχοσύνθεση των γονέων.

Πρώτα μίλησε μητέρα με παιδί που πάσχει από Κυστική Ίνωση. Μια χρόνια νόσος που ο μέσος όρος ζωής ήταν τα 12 χρόνια ενώ τώρα το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών περνάνε την 6η δεκαετία ζωής. Η επιδείνωση της πλέον, με την υπάρχουσα θεραπεία θεωρείται αποτέλεσμα αμέλειας του ασθενή. Ξεκίνησε λοιπόν αναφερόμενη πόσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να βάλεις σε πρόγραμμα ένα μικρό παιδί, όταν αυτό απαιτεί:

-Σίτιση 150% των συνιστώμενων θερμίδων.

-Συνολική θεραπεία 6 ώρες το 24ώρο.

-Πολυήμερες νοσηλείες.

-Πολλές εργαστηριακές και θεραπευτικές επεμβατικές πράξεις.

Μίλησε για την εφηβική αμφισβήτηση της πραγματικότητας που έφερε μόνο επιπλοκές στην υγεία και στην ποιότητα ζωής του, μέχρι την ηλικιακή και πνευματική του ωρίμανση  όπου και ανέλαβε από μόνος την διαχείριση της ζωής του.

Κατόπιν μίλησαν γονείς που το παιδί τους έπασχε από Σακχαρώδη Διαβήτη. Η ασθένεια με τις περισσότερες απορίες από την πλευρά των γονέων και την καλύτερη πρόγνωση όταν ο έλεγχος περνάει στα χέρια του ασθενή. Στην ομιλία τους παρουσίασαν το μεγάλο πρόβλημα με το σχολείο. Δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί με κατάλληλη ενημέρωση τόσο για τον χειρισμό του ασθενή όσο και τον άλλων παιδιών απέναντι του. Μηδενική είναι και η εκπαίδευση τους  για την αντιμετώπιση μιας υπογλυκαιμίας. Το κακό όμως είναι οτι μηδενική είναι και η επιθυμία τους να συνεργαστούν. Δεν θέλουν καμία ευθύνη παραπάνω από αυτές που τους αναλογούν, όπου στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα είναι αναμφισβήτητα πολλές.

Αργότερα ήταν η σειρά μιας μητέρας που το παιδί της έπασχε από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Μια μητέρα που τελικά κατάφερε να φέρει στη ζωή το παιδί της για δεύτερη φορά δίνοντας του το νεφρό της. Παρουσίασε την αναγκαιότητα που υπάρχει στα χρόνια νοήματα για συνεργασία πολλών ειδικοτήτων θεωρώντας οτι αυτό έσωσε το παιδί της.

Τελευταία μίλησε μια μητέρα με παιδί που είχε κακοήθεια. Οι κακοήθειες παραμένουν μόνο το 0,8% και 3 στους 4 θεραπεύονται. Δυστυχώς όμως όχι αυτό το παιδί. Ο λόγος της απλός και βροντερός. Γιατί να είναι όλα τόσο σιωπηλά, γιατί να βρίσκω βοήθεια μόνο από εθελοντικές οργανώσεις, γιατί να νιώθω μόνη μου. Πώς να χειριστώ το άρρωστο παιδί μου, πώς να χειριστώ τον σύζυγο μου, πώς να χειριστώ το υγιές παιδί μου, πώς να χειριστώ την ζωή μου. Όταν η Ελλάδα είναι ,μαζί με άλλες δύο χώρες, οι μόνες που δεν πραγματοποιούν επίσημη καταγραφή των περιστατικών με κακοήθειες, είναι λογικά αδιανόητο να πρωτοστατήσει στην δημιουργία ενός κοινωνικο-ιατρικού πλαισίου μέσα στο οποίο αυτόματα θα εντάσσεται κάθε νέος ασθενής όπου θα καθοδηγείται σε όλα τα επίπεδά της ζωής του.

Υπάρχουν στιγμές που συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται μια κοινωνία που το παιδί με χρόνιο νόσημα θα μπορεί να δέχεται την θεραπεία στο σπίτι του, οι γονείς να εμπιστεύονται τους δασκάλους οτι θα εφαρμόσουν χωρίς δεύτερη σκέψη οποιαδήποτε θεραπευτική πράξη στο παιδί τους όπως θα έκαναν στο δικό τους, οι Ιατροί να αντιληφθούν και να αποδεχτούν την εξάλειψη της αυθεντίας στην εποχή της ενημέρωσης και να συνεργαστούν με  όσο γίνεται περισσότερες ειδικότητες για την κοινή αντιμετώπιση ενός περιστατικού και ξαφνικά νιώθεις τόσο … ένοχος.